Zoals we verwacht hadden, strooide het regenseizoen ook in Peru roet in het eten. Na een week ziek geweest te zijn in Puno, trokken we verder richting Cuzco. We waren echter nog maar een kwartier weg van Puno toen de eerste bui neerkletterde en we ons genoodzaakt zagen om te schuilen aan een tankstation.
En de toon was gezet… De dagen erna hadden we praktisch altijd regen. En geen kleine buitjes, nee gietende regen die ons volledig doorweekte. De weg naar Cuzco was bovendien erg druk en de auto’s hielden absoluut geen rekening fietsers. We werden geregeld bijna van de baan geduwd en Joris werd zelfs tot 2 keer toe geraakt aan de elleboog. Gelukkig zonder ernst, maar het maakte wel dat we het fietsen in Peru kotsbeu waren. Daarenboven waren we nu met twee goed ziek en we waren dan ook zeer blij dat we in Cuzco aankwamen.
In Cuzco liggen er roosters in de weg die voor de afwatering moeten zorgen. In Peru zijn ze echter zo slim om die in de rijrichting te leggen, waardoor een kleine onoplettenheid ervoor zorgde dat Joris zijn wiel plots een halve meter lager viel. Tot overmaat van ramp viel de kilometerteller van zijn fiets door het rooster, waardoor we 20 minuten gelijk 2 onozele toeristen op onze knieën zaten te proberen om de teller terug te krijgen.
Iets verder was Kelly plots verdwenen. Voor haar stopte een klein busje en andere busjes stopten naast haar, zodat ze volledig ingsloten zat. Er zat voor haar niet anders op dan te wachten tot de chauffeurs van de busjes besloten voort te rijden. De chauffeurs hadden waarschijnlijk zelf niet door dat ze iets verkeerd deden (dit is gewoon hun rijstijl), maar gezien ons humeur al op een laag peil stond, irriteerden wij ons mateloos.
Toen we aankwamen in onze hostel, moesten we toegeven dat ons gemoed een serieuze dip had en dat we onze comfortabele zetel in Belgenland misten. Al maanden lijkt die regen ons te achtervolgen en dit, in combinatie met ziekte en slechte chauffeurs, begon op ons beiden door te wegen. Cuzco was gelukkig wel een leuke stad en hier konden we onze batterijen goed opladen. We zaten in een super gezellige en goedkope hostal, La Estrellita. Hier konden we gewoon wel blijven wonen, de mensen waren zo lief en we werden echt in de watten gelegd. Er waren ook andere fietsers in de hostal met wie we een praatje konden maken. Cuzco is dé toegangspoort tot de incastad Macchu Picchu. We konden dit natuurlijk dan ook niet aan ons laten voorbijgaan.
We werden echter snel gedesillusioneerd door het kostenplaatje dat aan het bezoek van deze ruïnes vasthangt. Het is echt schandalig! Uit alles proberen ze munt te slaan. De toegang alleen al bedroeg bijna 50 euro en dan waren we er nog niet. Nee, vanuit Cuzco moet je toch een tweetal dagen rekenen om aan Macchu Picchu te geraken. Wij namen een busje naar Ollatayamba, wat meeviel van kostprijs, en namen daar de trein richting het dorpje Aqua Calientes. De trein kostte ca 70 dollar, heen en terug. En dan kom je net als alle toeristen aan in het lelijke dorp Aqua Calientes. Iedereen die naar de ruïnes wil, moet langs dit dorp en de inwoners profiteren enorm van die toevloed van toeristen. Hostals, eten en drinken zijn enorm duur en van slechte kwaliteit.
Na een slechte nacht in de hostal, vertrokken we om vier uur ‘s ochtends voor de twee uur durende wandeling naar de inca-stad. (Je kan ook een busje nemen, maar dit kost nog eens 17 dollar voor een rit van 15 minuten)
De wandeling was echter zeer leuk. In het donker door de jungle trekken is niet voor angsthazen (zoals ikzelf moet ik toegeven) maar we kwamen gelukkig snel andere wandelaars tegen.
Het is een wandeling van ongeveer twee uur en het is twee uur trappen oplopen. Onze kuiten mochten het voelen! Maar je wandelt in de jungle wat het allemaal echt de moeite waard maakt. Vooral de terugtocht dan omdat je dan echt ziet waar je juist loopt :-)
Toen we eindelijk aan de ruïnes aankwamen hing er een dichte mist en zagen we niets! We waren enorm teleurgesteld en hoopten dat de wolken snel zouden verdwijnen.
We besloten om eerst de inca-brug te bezoeken. Deze brug stelt eigenlijk niet veel voor en je mag hem niet betreden, maar de wandeling erheen is fantastisch. We waren praktisch alleen, wat bijna ondenkbaar is op deze plek, en wandelden weer in junglegebied naast een enorme afgrond. Supermooi.
En toen we terugkwamen, zagen we dat de eerste wolken gelukkig begonnen te verdwijnen!
We bezochten de stad voor een periode van ca 4 uur en beklommen op het einde nogmaals de trappen zodat we hopelijk eindelijk van het uitzicht op de site konden genieten. En ja hoor, alle wolken waren weg en eindelijk zagen we de grandeur van Macchu Picchu.
De stad is heel mooi, vooral door de locatie waar ze op gebouwd is, maar dit alles maakt het kostenplaatje toch niet goed. We vonden dit echt erg en zijn van mening dat we veel te veel gespendeerd hebben voor wat het eigenlijk was.
Toen we de trein terug wilden nemen, bleken modderstromen en aardverschuivingen de spoorweg geblokkeerd te hebben. Hierdoor moesten we meer dan 5 uur wachten op onze trein en kwamen we pas ‘s nachts terug aan in Cuzco.
Wilt u de avonturen volgen van Joris en Kelly in Ecuador, check de pagina van Bikepackers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten