Door Peter Desmet
Spijtig genoeg liep er donderdagavond wel heel weinig volk warm voor dit optreden van deze recent opgerichte Argentijnse groep die reeds een debuutplaat op haar actief heeft. Nu bekend zijn ze natuurlijk nog niet, maar dat kan spoedig veranderen, en het gure winterweer hielp natuurlijk ook niet. Rascasuelos is een woordspeling op rascacielo (wolkenkrabber) en betekent eigenlijk vloerkrabber.
Het verwijst met andere woorden naar het schrapende geluid van de schoenen van dansers op de dansvloer.
De groep werd opgericht door zanger Hector “Limón’ (citroen) Garcia die de spil was van de rockgroep Via Varela, een groep uit de tweede divisie met een traject van 18 jaar en 4 platen. Maar tweede divisie in Argentinië is goed, want de Argentijnse rockmuziek is zonder meer superieur in Latijns –Amerika. Het uitgangspunt van Rascasuelos is de tangomuziek.
Maar de tango zonder grenzen met openingen naar andere genres: in de eerste plaats rock. Tango is al lang niet meer exclusief beperkt tot Buenos Aires.
Er wordt op niveau gemusiceerd in new York, Parijs en London, maar ook in Brussel zijn er goede tangogroepen. De line-up van Rascacielos is de klassieke bezetting van, een tangogezelschap: piano, contrabas, cello, viool, viola en natuurlijk de bandoneon.
De zes muzikanten, allen in het zwart gekleed, kwamen op en zetten zich meteen aan het musiceren. Het werd al vlug duidelijk dat deze groep geen klassieke tango brengt, de arrangementen van “Rio Sólido” liepen meer in de richting van filmische muziek of ja symfonische tango (bestaat dat eigenlijk wel ?). “Cuero crudo” (rauw leder) de tweede instrumental werd fors ingezet met een pompend ritme waar de piano van Alejandro Gallina en de bandoneon van Patricio Bonglifio de hoofdrol opeisen.
Tussendoor doken er plots vioolsolo’s op en flarden avant-gardistische tango. Dan verscheen zanger Hector ten tonele, op rode sportschoenen nota bene. Dat kan tellen als statement om aan te geven dat deze groep niet graag tussen de muzikale lijntjes kleurt. Wat een krachtige, overtuigende stem heeft die man. Ze droeg moeiteloos het ganse nummer.
Het viel wel op dat de gezongen nummers een veel conventionelere liedjesstructuur hadden dan de instrumentale composities. “La pasión” (de passie) valt het best te omschrijven als een gezongen eenakter van Hector Limón Garcia. Zijn stem bezit alle belangrijke attributen die een compositie doet excelleren: zin voor dramatiek, doorleefd, helder en krachtig. Daarop volgde toch wel één van de beste instrumentale nummers “Guernica”; wijds georchestreerd met tempoversnellingen en de hoofdrol weggelegd voor viool en bandoneon. Een erg vitaal nummer dat flirtte met grenzen van het tangogenre.
Majestueus was de bandoneonsolo waarna alle instrumenten tegelijkertijd terug invielen. Het vraag – antwoord spel tussen bandoneon en contrabas was meteen het eind van dit nummer. Dan was het tijd voor een nieuwe compositie “Por Eso” die op de nieuwe (2de) plaat zal komen die in maart 2012 in Buenos Aires zal worden opgenomen. Zijn gesproken stem lijkt op twee druppels water op die van de Spaanse bard Joaquín Sabina. Zanger en musici zijn perfect op elkaar ingespeeld. Als je het ons vraagt is dit muziek die veel meer om het lijf heeft dan de klassieke tango.
Voor de pauze kregen we nog “Quiero” een sterk gezongen nummer, gebracht met veel empathie die kon rekenen op een stevige muzikale begeleiding. Het instrumentale “La Maquina Roja” verwees naar de Russische Revolutie van de Bolsjewieken waarbij een verfrissende interpretatie werd gegeven van de tango met veel percussie-elementen (door op de eigen instrumenten te kloppen). Het nummer deed af en toe zelfs denken aan de minimalistische muziek van de Engelsman Michael Nyman, die vooral bekend is van de soundtracks van de films van Peter Greenaway.
Na de pauze stak de groep spetterend van wal met een instrumental die qua klankkleur volledig aanleunde bij de klassieke tango, maar qua uitvoering helemaal niet. Dissonantie wordt bij de klassieke tango eerder geschuwd. Noem het ook tango met een rock’n roll attitude. Op zijn eerste gezongen nummer na de pauze croonde zanger Hector dat het een lust was. De zwierige muzikale begeleiding straalde de grandeur van Buenos Aires uit. Dat zwierige werd doorgetrokken in de volgende instrumental. “Muchacha en guerra” had een lang uitgesponnen piano-intro om u tegen te zeggen, intimisme troef om nadien vergezeld te worden van de klagerige klanken van de cello en de lage stem van Hector Limón.
Het leek wel de soundtrack van een crime novel uit Buenos Aires. De pianist speelde niet alleen piano, hij had ook de elektronische geluidseffecten verstopt in zijn piano die bleef zoemen tot de stem eindelijk inviel op het volgende, zeer melodieus nummer. Ook op de laatste nummers van het concert haalde Rascasuelos het beste uit de kast voor de pakweg 45 toeschouwers. Deze klassegroep verdiende tien maal meer publiek, maar als ze zo blijven musiceren, zal dat zeker lukken.
Twee maal 45 minuten concert zonder één enig dipje. Il faut le faire ! In de bisnummers haalde Hector Limón herinneringen op aan zijn jeugd. Hij groeide immers op met de klanken van de tango. “Mi vieja cantaba tango” (Mijn moeder zong tango). In de andere bis werd het vocabularium per uitstek van de tango gebezigd: soledad (eenzaamheid), melancolia…..
Een pracht van een concert door een groep die in de gaten te houden is. Mooie programmatie van het Zuiderpershuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten